Je verkiesbaar stellen is één, vertegenwoordiger zijn is twee

Bij de vorige Tweede Kamerverkiezingen in 2006 deed Lies Visscher-Endeveld mee.

Zij was uitgenodigd door Rob Verlinden om deel te nemen aan lijst 14 . Vanwege expertise op het gebied van genetica en genetische manipulatie was het wenselijk dat zij op die lijst zou staan. Genetica heeft veel te maken met gezondheid. Lies studeerde biologie, en daarbij ook genetica. deed intensief mee met de brede maatschappelijke discussie onder leidng van Jan Terlouw. Zij heeft op de laatste avond waarop de lijst vastgesteld kon worden toegestemd.

Een rijke periode, met veel ontmoetingen en ervaringen, volgde. Er kwam echter niet genoeg publiciteit om voldoende Nederlanders uit te kunnen leggen waarom lijst 14 belangrijk zou worden.

Lijst 14 is nog steeds belangrijk, omdat zij de zwakte van de vertegenwoordigende gekozene duidelijk maakt. Binnen politieke partijen is te weinig ruimte voor eigen verantwoordelijkheid en eigen inzicht. De meeste stemmen gelden, maar niet duidelijk is waar elke stem voor staat en wat de argumenten zijn waarop zo wordt gekozen. Niet alle argumenten worden eerlijk op een rij gezet. Gezien de complexheid van het samen leven is dat vrijwel onmogelijk. Elke politieke partij zou meer aandacht moeten hebben voor taal en filosofie, zodat een geformuleerd voornemen werkelijk berust op eenduidige kennis, in plaats van op belangen van enkelen, en vage omschrijvingen. Algemeen belang is alleen te dienen wanneer duidelijk is wat dat algemeen belang is.

Vrijwel iedereen wil "Leven met de Aarde", we doen dat ook, kunnen niet anders. We zijn aarde. Toch worden er nog veel beslissingen genomen die beschadiging van de aarde en de levensvoorwaardenvoorzienende systemen tot gevolg hebben. Er zijn criteria die partijoverschreidend zijn. Het zijn de wetten van de natuur zelf.

Uiteindelijk zal het leven zich altijd aanpassen. Een mens heeft in zich dat hij ook voor het zwakke op wil komen. Dus stellen wij mensen normeringen, gericht op het beschermen en bewaren van het zwakste: het ongeboren kind. De regering heeft een integrale aanpak voor gezondheid, een plan dat loopt van 2008 - 2012: "De nationale aanpak milieu en Gezondheid". Wat in de toekomst wordt gedaan is onzeker, gezien de korte termijnplanning van de gangbare politiek.

De initiatiefnemer van lijst 14, Rob Verlinden uit Rotterdam, is nog steeds actief voor een betere democratie. Voor de verkiezingen in maart 2010 ontstonden nieuwe partijen, zoals "Mens en Spirit", waar Lies, (zie haar CV uit 2006), lid van is, en meedacht in de aanloop naar de verkiezingen. Zij is trouwens ook lid van de Partij voor de Dieren, het CDA, en het CDA duurzaamheidsberaad.

Partij één communiceerde beter met lies, en daardoor bracht die partij de mogelijkheid om "vertegenwoordiger" te kunnen worden.

Nu vraag Lies zich af of het wel mogelijk is ergens voor te staan. Alles is in beweging en trouw zijn aan een programma is op zich al een blokkade.

De rol van de vorst is daarbij belangrijk. De Raad van State, het hoogste orgaan in ons land dat besluiten toets, (beoordeeld op verzoek na veel werk en voor veel geld of de besluiten voldoen aan de geldende wetten) Die Raad van state is niet onafhankelijk. De wetten kunnen op verschillende wijzen geïnterpreteerd worden, en de Staatsraden zijn vaak ex-ministers of -kamerleden -die wetten hebben gemaakt. Wel zijn alle mensen die zich daarvoor inzetten volkomen te goeder trouw, en bewonderenswaardig.

- Maar wat als de geldende wetten onzorgvuldig zijn? Wie helpt onze parlementariërs om daar nog eens kritisch naar te kijken?

- Maar wat als het toepassen van een goede wet niet past in ons huidig groeimodel van de economie? Wie helpt onze plaatselijke bestuurders om daar nog eens goed naar te kijken?

Eén zo'n wet is de reconstructiewet, die 1 april 2002 in werking trad. Nu is men bezig met de "Crisis en Herstel Wet". Wie kijkt er naar de delen, van invloed op milieu, ruimtelijke ordening, geluid en zo meer. Wie kijkt ernaar om te zien of wij burgers ons kunnen vinden in die wetten?

Ondanks alle pogingen om deze wetten zorgvuldig te ontwikkelen en voorlichting te geven bij de wettelijke inspraakmogelijkheden, past met name de Reconstructiewet niet bij de lokale gemeenschappen.

Ook landelijk gezien zijn er bezwaren. De landschapsarchitect van Nederland heeft daarom een onderzoek gedaan. Ytje Feddes maakt deel uit van het CRA (College van Rijksadviseurs)

Al deze mensen doen wat hun wordt opgedragen. Zij zijn, onbewust en werkelijk onschuldig, ten deel gevallen aan de slogan "Wiens brood men eet, diens woord men spreekt". Dit betekent dat de macht van het geld sterker is dan het toetsen van argumenten in een total pakket voor het welzijn van de gemeenschap, het algemeen belang.

Roos Vonk, sociaal psychologe, heeft geheel onverwacht een initiatief ontplooid, waaruit blijkt dat iemand de leiding kan nemen in een bepaald proces, een bewustwordingsproces, een coalitieproces, een lobbyproces. In dit geval gaat het om een pleidooi voor duurzame veehouderij. De vraag is of aan het eind van de rit het geheel nuttig bleek, er een verschil wordt gemaakt. Want al zijn de argumenten nog zo goed en staat de hele wereld achter een initiatief, de bal kan raar rollen. Het zijn de mensen zelf die keuzes maken. Kies ik ervoor mijn varken op 0.8 m2 te laten leven? Maak ik gebruik van de verouderde wetten die dat toestaan?

Hier wordt in een rapport de verwachting voor de voor de landbouw in 2040 beschreven. Hoe komt men aan al die wijsheid en hoe en door wie wordt bepaald in wat voor samenleving wij willen leven? Dat wordt duidelijk in dit stuk van het CPB. Welvaart en Leefomgeving, een scenariostudie voor Nederland in 2040, ISBN: 90-6960-149-4.

Wie neemt de leiding om dit stuk eens goed onder de loup te houden, of tegen het licht? We kennen namelijk het gevaar dat regeringen en kamerleden geneigd zijn alles wat geschreven is door de eigen adviseurs, te geloven, of om te gebruiken zich te verschuilen achter de "deskundigen". Wij zijn echter allemaal deskundig door geboorte.

Kies ik ervoor mijn vlees te exporteren naar China of Afrika, zodat de ongeveer 10 miljard inkomsten voor het rijke Nederland gegarandeerd blijven, maar Chinese en Afrikaanse boeren geen kans krijgen en voeding voor dieren van ver moet komen en mest van dieren ver moet gaan? Of kies ik ervoor mijn inkomstenbronnen elders, of op andere manier te vinden? Door voorzorg kosten in de toekomst te voorkomen. Het moet toch voor een individuele belanghebbende onmogelijk worden om die keuze te kunnen maken?

Het moet toch voor een regering onmogelijk worden deze keuze te kunnen maken?

Een volk dat veel vlees eet moet toch weten wat de consequenties zijn bijvoorbeeld voor het klimaat en daardoor weer op de biodiversiteit en de gezondheid?

Iedereen kan daarover spreken met familie, collega's, vrienden en buren, Iedereen is hierin een leider en een onderwijzer.

Dinsdag, 14 september 2010