Hamas en Israel, VS en Europa, en wie brengt het nieuws

Brief aan Anne

Toen ik 14 jaar was, rond 1963, zeiden we thuis al tegen elkaar dat Israel niet goed met de Palestijnen omging. We wisten natuurlijk dat de internationale gemeenschap, met Engeland en Amerika voorop, de Joden in de gelegenheid had gesteld een eigen staat te stichten. Dat was heel mooi, maar in de zestiger jaren werd ons duidelijk dat het opbouwen van kibboetsim wel betekende dat hier en daar Palestijnen gewoon verdreven werden. Het Palestijnse volk had toen geen centrale organisatie en het was aanmodderen en hopen dat de wereld hun problemen zag.

Dat bleek niet te werken toen in 1967 de zesdaagse oorlog tussen Israel en haar buurlanden uitbrak. Israel verdedigde zich terecht, maar het gevolg was wel dat de Palestijnen het slachtoffer werden, net zoals in 1973, toen er weer een oorlog met de buurlanden was. Die resulteerde in de Camp David Akkoorden van 1978.

Wikipedia schrijft:
The Yom Kippur War had significant consequences. The Arab world, humiliated by the 1967 defeat, felt psychologically vindicated by its early and late successes in 1973. Meanwhile, Israel, despite battlefield achievements, recognized that future military dominance was uncertain. These shifts contributed to the Israeli–Palestinian peace process, leading to the 1978 Camp David Accords, when Israel returned the Sinai Peninsula to Egypt, and the Egypt–Israel peace treaty, the first time an Arab country recognized Israel. Maar het Israëlisch-Palestijnse vredesproces is daarna nooit meer echt van de grond gekomen, omdat Israël Gaza gebruikte als gebied waar veel vluchtelingen in enkele kampen opgevangen werden en waar het bestuur uiteindelijk in handen werd gegeven van de Palestijnse autoriteit; De Westbank een min of meer Palestijns gebied was waar Palestijnen op hun boerderijen en in hun dorpen redelijk konden leven onder de Palestijnse autoriteit.. Veel Palestijnen uit dit gebied kwamen in Israel werken voor de kost. Dat de Palestijnen nooit een algemeen erkende overheid hebben gevormd (eerst lag de PLO dwars, later Al Fatah) komt omdat Israël het de Palestijnen onmogelijk maakte de Palestijnse gebieden behoorlijk te besturen. Er was nooit een gezag dat door Israël werd erkend. Een belangrijk punt daarbij was dat de vele duizenden vluchtelingen slachtoffers van de twee Israelische oorlogen met hun buren) in de kampen in Gaza nooit uitzicht kregen vrijgelaten te worden en die situatie is uitgegroeid in een landje waarin ruim twee miljoen mensen op een kluitje wonen. Dat de uitzichtloosheid van kampen met duizenden vluchtelingen waar de Palestijnse autoriteit geen oplossing voor zag, anders dan de Israëlische overheid in van alles te gehoorzamen, en de onmogelijkheid het bestuur van Gaza en van de Westbank onder een gezag te brengen, leidt tot een opstandelingenbeweging en de weigering Israël als overheid te erkennen, is geen wonder. Westerse landen hebben al lang erkend dat men in 1948 daarover grote inschattingsfouten heeft gemaakt. Gelukkig was er een Camp David Akkoord in 1978. De afspraak was dat Israël door de Arabische landen erkend zou worden en dat men zou werken aan een twee-staten oplossing voor Israël en de Palestijnse gebieden. Maar de enkele keren dat staatshoofden van Israël en de Palestijnse autoriteit op het punt stonden echt tot elkaar te komen, werd in Israël zo fel geprotesteerd, dat de voorgangers van Netanyahu de uitvoering van de akkoorden bleven uitstellen. Wat zien we al jaren: bedrijft de Israëlische overheid landjepik door op de Westbank nederzettingen te stichten, waarvoor vaak halve dorpen van Palestijnen afgebroken worden. De Palestijnse autoriteit moet machteloos toezien en de Palestijnse verzetsbeweging wordt steeds machtiger en dus gewelddadiger: de “kat in het nauw”. eigenen Israël zich stukken van de Westbank toe, vaak met politietoezicht, die niet ingrijpt bij onwettige daden van Israëlische burgers, want het is Palestijns gebied. Gaza wordt platgebombardeerd, Gazanen moeten drie, vier of vijf keer gedwongen verhuizen, omdat Israël denkt te moeten bombarderen. Men zegt dat men allen zo Hamas kan vernietigen. Iedereen kan snappen dat dat niet kan werken. Des te meer onschuldige (en schuldige, want ik praat geen enkele verzetsdaad van de Palestijnen goed) burgers verliezen het leven en het westen staat er bij en doet veel te weinig.

Uiteindelijk is de situatie nu zo erg dat Israel nu openlijk zegt dat de Palestijnse staat binnenkort niet mee bestaat, want minister Modrich van Financien heeft een plan om de Westbank in tweeen te splitsen, waarbij Oost-Jeruzalem wel even van de Palestijnen afgepakt mag worden. En op deze manier wordt het onmogelijk om ooit een Palestijnse staat te vormen en zo de tweestatenoplossing van het Camp David akkoord te realiseren. En weer gaat het Israelische parlement akkoord. Wat zal Trump er van zeggen? Om eerlijk te zijn, Trump en consorten zijn zeer dom of zogenaamd dom. Trump wil als zakelijk handelaar iets verdienen. Daarbij is eigen winst het enige principe dat telt. Het heeft Europa een half jaar gekost om die verderfelijkheid in te zien. Eindelijk gaat nu de ene na het andere Europese (en andere) land de Palestijnse staat erkennen. En dat terwijl het gebied in puin ligt en geen functionerende overheid heeft. Israel heeft het zover laten komen dat Hamas in Gaza misschien nog het meest te vertellen heeft. Wat een wonder! Standpunt Nederlandse overheid, nu voor iedereen te lezen: Hoe ziet een tweestaten-oplossing eruit? Voor een tweestaten-oplossing moeten Israël en de Palestijnse Bevrijdingsorganisatie (PLO) een vredesakkoord bereiken. Voor de Nederlandse overheid zijn de grenzen zoals die op 4 juni 1967 (voor de Zesdaagse Oorlog) zijn vastgesteld het uitgangspunt. Hierin bestaat de toekomstige Palestijnse staat uit de Gazastrook en de Westelijke Jordaanoever, inclusief Oost-Jeruzalem. Garanties en onderhandelingen Voor een tweestaten-oplossing zijn goede afspraken nodig. Er moeten garanties zijn voor de veiligheid van Israël en van de toekomstige Palestijnse staat. Ook zijn gesprekken nodig over Jeruzalem, de illegale nederzettingen en het vluchtelingenvraagstuk. Veel Palestijnen zijn gevlucht sinds de Arabisch-Israëlische Oorlog van 1948 uit het gebied dat nu Israël is. Deze mensen wonen in vluchtelingenkampen in de Gazastrook, op de Westelijke Jordaanoever en in omringende landen. Israëlische nederzettingen in bezet gebied In overeenstemming met het advies van het Internationaal Gerechtshof van 19 juli 2024, erkent het kabinet dat de Israëlische bezetting van de Palestijnse Gebieden onrechtmatig is. Dit is in aanvulling op het al jarenlang bestaande kabinetsstandpunt dat de nederzettingen en het uitbreiden daarvan in de bezette gebieden in strijd zijn met internationaal recht. Net als veel andere landen spreekt de Nederlandse overheid Israël daar consequent op aan, bijvoorbeeld in de diplomatieke gesprekken die Nederland heeft met Israël.

Mijn vraag aan jou ten slotte is: van welke kant vertrouw jij de informatie? Vertrouw jij Smotrich of de Israelische ambassadeur in Amerika, die verklaart dat de UN de voedseltransporten aan de grens van Gaza tegenhoudt. Dat kan ik me werkelijk niet voorstellen. Voor mij is belangrijk hoe de volgende organisaties zich over het Palestijnse conflict uitlaten. De laatste dagen wordt er veel gepubliceerd over de laaghartige aanslagen op vele journalisten waarvan een groot deel uit Westerse landen. Dat zijn: UN (condemns targeted killing of Al Jazeera journalists) Committee to protect Journalists Agence France Presse (AFP) Associated Press(AP), Reuters; BBC verify BBC met Paul Adams, Lise Doucet, Sam Sears: de BBC is volgens velen veel te vriendelijk voor de Israelische regeringsbeleid tegenover de Palestijnen. Bedenk wel dit hoofdartikel: “The BBC has been accused by more than 100 of its staff of giving Israel favourable coverage in its reporting of the war on Gaza and criticised for its lack of “accurate evidence-based journalism”. Nog een paar bronnen die ik vertrouw: Sander van Hoorn (NOS) BBC News: Jeremy Bowen, Steve Rosenberg, James FitzGerald, Graeme Baker, Jonathan Head, Yolande Knell, Jonathan Beale; Andere organicities: Save the Children, Oxfam; bedenk ook dat de Britse overheid "Called for an international investigation into why the Israeli Government does not allow international news organizations, including BBC, into Gaza to report freely."

Ik kan nog even doorgaan, maar laat het nu hierbij.